Witajcie 

Slade House to moje pierwsze i dość zaskakujące spotkanie z twórczością Davida Mitchella. Szczerze mówiąc, spodziewałam się zupełnie czego innego. Głównie dlatego, że książka sklasyfikowana jest jako horror (na większości bardziej poczytnych portali) moje wyobrażenia, zwłaszcza po przeczytaniu blurba i jej kilku pierwszych stron kierowały się raczej ku masakrze i grozie w czystej postaci niż ku historii fantastycznej ogólnie. Ale jak to mówią - nie ma tego złego (…)!

Postaram się przybliżyć Wam nieco historię. Jeżeli jednak chcecie być zupełnie zaskoczeni formą opowieści, przeczytajcie jedynie dwa pierwsze zdania poniższego akapitu lub nie czytajcie go wcale. Aby uspokoić tych bardziej odważnych, informuję, że nie zdradzę Wam niczego, czego nie domyślilibyście się sami po przeczytaniu kilku może kilkunastu pierwszych stron.

Historia owianego tajemnicą Slade House rozpoczyna się w 1979 roku, kiedy wraz z Ritą i Nathanem Bishopami wstępujemy na teren posiadłości niejakich Grayerów. Mieszkańcy rezydencji przyjmują gości jedynie raz na 9 lat i są to ZAWSZE goście wyjątkowi. Przybyły Nathan, który, mimo iż miał być jedynie dodatkiem do swej utalentowanej matki, jest tak naprawdę powodem, dla którego powstała tegoroczna inscenizacja. Przedstawienia na Slade Alley mają jednak to do siebie, że widownia właściwie nigdy z nich nie wraca. 

Opowieść o Slade House i jego mieszkańcach rozgrywa na przestrzeni pięciu cykli. Pierwszy, o którym już wspomniałam ma miejsce w roku 1979 r., ostatni zaś w 2015 r. (nie oznacza to, że towarzyszymy im nieustannie przez cały ten czas). W rzeczywistości nasza obecność ogranicza się jedynie do szczególnych dni końca cyklu, kiedy to oglądamy antyfony (iluzje) oczyma gości zaproszonych przez rodzeństwo Grayerów. Prowadzona narracja ulega zmianie dopiero w piątym (ostatnim) cyklu, kiedy zaczynamy poznawać historię z perspektywy Nory Grayer. Jest to w moim odczuciu zbyt znamienne w kontekście wcześniejszych wydarzeń i pozwala niestety przewidzieć pewną część zakończenia.

 Każda z antyfon i narracji jest zupełnie inna, tak jak inni są ich bohaterowie. Jedne kuszą awansem społecznym, inne płomiennym uczuciem a jeszcze inne obietnicą odkrycia prawdy - każda z nich oparta jest na pragnieniach swojej ofiary. Dla mnie zdecydowanie najciekawszymi historiami i jednocześnie tymi najlepiej opowiedzianymi były te zawarte w pierwszej i trzeciej iluzji. Obie były znakomicie dopracowane i miały dobrze skonstruowanych bohaterów.

Mimo, że wszystkie opowieści były na dość wysokim poziomie, moim zdaniem najsłabsza była ostatnia. Odniosłam wrażenie, że w najważniejszym dla powieści momencie Mitchellowi trochę zabrakło pomysłu, przez co punkt kulminacyjny w moim odczuciu stał się nijaki. Na szczęście zakończenie nie podzieliło jego losu.

Książka pomimo kilku uchybień (niestety w istotnych momentach) i dość prostego pomysłu podobała mi się. Co prawda nie znajdziemy tutaj głębszego przesłania, czy nadzwyczajnie rozbudowanego świata przedstawionego, ale w zamian otrzymamy dość interesujących bohaterów. Prosty, przy czym elegancki język oraz ciekawe subfabuły są warte poświęcenia tych kilku godzin na lekturę. To, że Slade House nie posiada drugiego dna czyni ją lekturą lekką i niezobowiązującą, co będzie ogromną zaletą dla wielu czytelników szukających relaksu. Ja zapewne niedługo zapoznam się z tymi bardziej wymagającymi pozycjami autora. 

Witajcie

Wydawnictwo Phantom Press, intrygująca i nawet przyjemna dla oka okładka (oczywiście, jak na standardy lat 90 tych i rzeczonego wydawnictwa) - czegóż ja, osoba wychowana na horrorach klasy B mogę chcieć więcej?

O co właściwie tyle szumu? Oto krótka informacja dla niewtajemniczonych: nieistniejące już Phantom Press w latach swej świetności wprowadziło na polski rynek ogromną liczbę horrorów, powieści fantastycznych, romansów oraz pozycji, które dzisiaj określa się mianem tzw. young adult. To właśnie temu wydawnictwu zawdzięczamy m.in. pierwsze polskie wydanie Szatańskich Wersetów Salmana Rushidiego, czy też Żon ze Stepford Iry Levina, którym to poświęcony będzie dzisiejszy wpis. Muszę przyznać, że darzę to wydawnictwo ogromnym sentymentem. Tak naprawdę moja fascynacja grozą rozpoczęła się właśnie przy jego udziale. Do dzisiaj pamiętam, z jakim podekscytowaniem czytałam Neofitę i serię o krwiożerczych Krabach Guya N. Smitha. Obie pozycje były krótkie i przyciągały kolorowymi okładkami (przyznaję, że spędzałam długie godziny na próbach ich przerysowania!). Dzisiaj wiem, że nie były to najlepsze książki, jakie przyszło mi w życiu czytać. Prawdę mówiąc, były one dość słabe, ale na tyle dziwne, by na długo je zapamiętać. Jeżeli kiedykolwiek czytaliście Smitha to zapewne wiecie, co mam na teraz myśli.

Przeczytanie Żon ze Stepford zawdzięczam pewnej grupie facebookowej, która przypomniała mi o istnieniu Phantomu i sprawiła, że na nowo zapłonęła we mnie miłość do grozy klasy B. Niemniej, nie uważam, by Ira Levin do takowej należał.

Stepford to miasto jak z frontu pocztówki - piękne i zadbane. Wszystkie trawniki są tam bardziej zielone, domy wystawniejsze, a ludzie bardziej ułożeni. To miejsce wydaje się być idealnym domem dla młodego małżeństwa z dwójką małych dzieci. Panuje tam cisza, spokój i nadzwyczaj niski poziom przestępczości. Nic powinno zatem nikogo zdziwić to, że Joanna i Walter Eberhartowie nie posiadali się za szczęścia, gdy udało im się nabyć tam nieruchomość po okazyjnej cenie. Cała rodzina szybko zaaklimatyzowała się w małomiasteczkowym środowisku. Dzieci Eberhartów znalazły nowych kompanów do zabaw, Walter zaczął uczęszczać do Stowarzyszenia Mężczyzn, a Joanna oddała się swojej pasji, jaką jest fotografia. Jako aktywistkę frapuje ją nieco brak zaangażowania kobiet w życie polityczne miasteczka jednak kobiety w Stepford są inne - to idealne panie domu z nienagannymi fryzurami, starannym makijażem, gotowe spełnić każdą zachciankę pozostałych domowników. Nasuwa się zatem pytanie: czy aby na pewno wszystko jest z nimi w porządku, czy to może jednak Joanna nienależycie przykładała się do swoich „obowiązków”? By odnaleźć odpowiedź na powyższe pytania odsyłam Was do lektury.

Żony ze Stepford to naprawdę krótka, bo zaledwie ok. 160 stronicowa pozycja, którą można przeczytać w jeden wieczór. Mnie (ze względu na inne obowiązki) zajęło to nieco dłużej. Mimo, że książka ta bardziej przypomina literaturę obyczajową niż horror, to przez cały czas towarzyszyło mi uczucie narastającego napięcia, które osiągnęło tzw. apogeum w momencie kulminacyjnym, a następnie gwałtownie opadło w punkcie rozwiązania akcji poprzedzającym prolog.

Narracja trzecioosobowa przedstawia historię jedynie z punktu widzenia Joanny. Uważam to za dobry zabieg gdyż, wprowadzenie narratora abstrakcyjnego i wszechwiedzącego pozbawiłoby powieść aury tajemniczości i napięcia, które stanowiły kluczowy element utworu.

Ira Levin pod płaszczykiem pozornie niezobowiązującej opowiastki przedstawia ważny społecznie temat. Ukazuje on podział ról społecznych i ciągłą walkę płci o poszerzenie lub ograniczenie pewnych praw. Z jednej strony barykady znajdują się kobiety walczące o emancypacje, z drugiej zaś mężczyźni, którzy oczywiście chętnie przystaliby na taki układ (o ile kobiety nadal wykonywałyby swoje kulturowo narzucone obowiązki).

Zmagania głównej bohaterki są niejako alegorią do sytuacji kobiet w ustroju społecznym. Pomimo, iż wszyscy (teoretycznie) jesteśmy równi, patriarchat wciąż nakłada na kobiety pewne obowiązki i ograniczenia, które nie obowiązują mężczyzn.

Autor na kartach powieści nakreśla nam możliwe (najczęstsze) zakończenie tej walki, jednak nie opowiada się on po żadnej ze stron zachowując tym samym obiektywność. Levin pozwala każdemu czytelnikowi z osobna ocenić sytuację. W moim odczuciu właśnie od tej oceny zależy to, jak zinterpretujemy zakończenie powieści. Możemy uznać, że w zasadzie nic wielkiego się nie stało lub też zaczniemy obawiać się o losy kobiet, które przybyły do Stepford zaraz po Joannie Eberhart.

Mimo całej miłości, jaką darzę Phantom, muszę przyznać, że strona edycyjna nie była najlepsza - można znaleźć parę literówek. Odnoszę też wrażenie, że całe tłumaczenie jest lekko toporne (nie mam pewności, gdyż nie czytałam oryginału ani żadnej innej polskiej edycji) i nieco zniechęca do czytania. Pomimo tego uważam, że można przymknąć oko na te błędy, zwłaszcza biorąc pod uwagę to, jakie niedociągnięcia można znaleźć w innych pozycjach wydanych przez Phantom Press. Jeśli mi nie wierzycie zajrzyjcie do Manii Guya N. Smitha - tam dopiero pojawiają się błędy przyprawiające o ból głowy!

Podsumowując: chciałabym bardzo polecić Wam tę powieść. Powinniście jednak wiedzieć, że jeżeli podejdziecie do niej z przeświadczeniem, iż jest ona klasycznym horrorem to bardzo się zawiedziecie. Nie ma tutaj żadnych krwawych ofiar, satanistycznych kultów ani też krwiożerczych krabów (po te odsyłam Was do Smitha). U Levina groza jest wysublimowana i skierowana raczej do czytelnika o konkretnych poglądach. Niemniej,u mnie ten typ grozy się sprawdza - dlatego przeczytałam tę książkę z niemałą przyjemnością. Jeżeli zatem czytaliście moje poprzednie posty i zgadzaliście się z przedstawioną w nich moją opinią to możecie sięgnąć po Żony ze Stepford bez obawy przed rozczarowaniem.

Okładka: Phantom Press

Witajcie 

Witajcie

Witajcie

W prowincjonalnym amerykańskim miasteczku zaczynają dziać się rzeczy niepojęte i przerażające. Znikają bądź umierają w dziwnych okolicznościach dzieci i dorośli, jedna śmierć pociąga za sobą drugą. Czyżby Salem było nawiedzone przez złe moce? Kilku śmiałków, którym przewodzi mały chłopiec, wydaje im pełną determinacji walkę. Miasteczko Salem, klasyczny horror Stephena Kinga, ukazało się po raz pierwszy w roku 1975. Demoniczna opowieść natychmiast przeraziła i oczarowała czytelników i stała się światowym bestsellerem. Doczekała się też dwóch ekranizacji.

„Końcówka jesieni była dzika i gwałtowna. Chociaż tu, w Londynie, pogoda obeszła się z ludźmi łaskawie. Na północy zalało trakcje kolejowe, całe wioski topiły się w brunatnej, mętnej wodzie z okolicznych rzek. Ostatnio w mediach pojawiła się informacja o nagłym obsunięciu się ziemi w Coldbarrow. I o szczątkach dziecka, które przy tej okazji znaleziono w starym domu u stóp klifu. Coldbarrow. Nie słyszał tej nazwy długo, chyba od trzydziestu lat. Podświadomie zawsze jednak wiedział, że to, co się tam stało, prędzej czy później musi wyjść na jaw…”

Każde miasto ma swoje mroczne tajemnice… Mieszkańcy Szczecinka zastygli w śmiertelnym przerażeniu. Dwie brutalnie zamordowane młode kobiety, dwoje porwanych dzieci i oskórowany mężczyzna – to bilans kilku tygodni. Gdy emerytowany komisarz policji starał się uciec przed zmorami przeszłości, to miejsce wydawało mu się sielską przystanią. Tymczasem staje on przed podwójnym wyzwaniem. Musi włączyć się w poszukiwania psychopatycznego mordercy, a także po raz drugi zmierzyć się z niejakim Łezką, szefem szczecińskiej mafii, który przed laty wydał wyrok na jego córeczkę. Nie wie jednak, że w ukryciu czyha jeszcze jeden przeciwnik, inteligentny i bardziej niebezpieczny, którego dziedzictwo zła sięga lat wojny…

Wypoczynek w nadmorskim kurorcie zamienia się w straszliwy koszmar dla pięknej nowojorskiej redaktorki i grupy jej przyjaciół. Trzy kobiety i trzech mężczyzn muszą stawić czoła złu, które czai się w lasach wokół Dead River. Zaczyna się polowanie, które zamienia się w krwawą walkę o przetrwanie. Czy opuszczony dom na odludziu będzie miejscem ostatecznej klęski człowieczeństwa?

Robert Neville to genialny naukowiec, jednak nawet jemu nie udało się opanować straszliwego wirusa, którego nie można powstrzymać ani wyleczyć i który... został stworzony ludzką ręką. Neville, z niewiadomego powodu odporny na działanie wirusa, jest ostatnim żyjącym człowiekiem w mieście – kiedyś zwanym Nowym Jorkiem... – a być może nawet na świecie. Jednak nie jest sam. Otaczają go „Zarażeni” – ludzie, którzy na skutek epidemii zmienili się w mięsożernych mutantów zdolnych do funkcjonowania jedynie w ciemnościach, pożerających i zarażających wszystko i wszystkich na swojej drodze.Ostatnie trzy lata Neville buszował po okolicy w poszukiwaniu pożywienia i zapasów, systematycznie wysyłał w eter wiadomości, wierząc, że dotrą one do innych ocalałych. Jednak Zarażeni cały czas czają się w mroku, obserwują każdy jego ruch i czekają, aż zrobi jeden śmiertelny błąd. Będąc jedyną nadzieją ludzkości, Neville ma już tylko jeden cel: znaleźć sposób na odwrócenie działania wirusa. Chce do tego wykorzystać własną, odporną na chorobę krew, na którą jednak wciąż polują Zarażeni. Neville wie, że potwory mają nad nim przewagę, a jego czas nieubłaganie dobiega końca.

19-letnia Jay prześladowana jest przez tajemniczą siłę. Niebezpieczeństwo czai się na każdym kroku, gdyż zło może przybrać postać dowolnej osoby - nieznajomego, albo kogoś z najbliższego otoczenia Jay. Dziewczyna, wspierana przez grupkę przyjaciół, desperacko walczy, by przetrwać i znaleźć sposób na powstrzymanie złowrogiej mocy.

Wyobraź sobie koniec świata. A teraz wyobraź sobie coś znacznie gorszego...Paul zrobi wszystko, żeby ochronić swoją rodzinę przed nadciągającym, tajemniczym wirusem. Na całym świecie nie ma dla nich bezpiecznego miejsca, oprócz opuszczonego domku w środku lasu. Żyją według surowych zasad, chcąc przetrwać najgorsze. Sytuacja komplikuje się, gdy do chatki trafia kolejna rodzina poszukująca schronienia...

Młoda para, Steve i Jenny, postanawia wyjechać na krótki odpoczynek poza miasto. Udaje im się rozbić namiot w okolicy jeziora, wypad zapowiada się sielsko, tym bardziej, że w jego trakcie Steve pragnie się oświadczyć ukochanej. Ich wczasowe plany krzyżuje jednak banda wyrostków, która swym głośnym i wulgarnym zachowaniem burzy spokój zakochanych. Drobne spięcie pomiędzy parą a grupą młodzieży nieoczekiwanie doprowadzi do prawdziwego wybuchu bezsensownej przemocy...

Młode małżeństwo, po tragicznej stracie ukochanego syna, adoptuje ośmioletniego chłopca. Jessie i Mark robią wszystko, by stworzyć dziecku kochającą się i szczęśliwą rodzinę. Szybko okazuje się jednak, że Cody, który jest uroczym i grzecznym chłopcem, skrywa mroczny sekret. Kiedy Cody zasypia, jego sny stają się rzeczywistością. Koszmary również... Rodzinę zaczynają nawiedzać wyśnione przez chłopca demony. Jessie i Mark zrobią wszystko, by dotrzeć do źródła lęków syna, zanim ich życie zmieni się nie do poznania. 

Dziesięcioletni bracia bliźniacy, Lucas i Elias, spędzają wakacje w letnim domu. Są nierozłączni i niemal identyczni, mimo że jeden wygląda na bardziej strachliwego i wrażliwszego, ulega szalonym pomysłom nieokiełznanego brata. Ich matka wraca ze szpitala z twarzą owiniętą bandażami. Rozdrażniona, nieszczęśliwa i obolała nie przypomina dawnej słodkiej mamy, wprowadza we wspólne życie nowe zasady. Chłopcy z dnia na dzień nabierają podejrzeń, że nie jest tą, za którą się podaje. Tworzą opozycyjny front wobec jej coraz bardziej agresywnych zachowań. By odkryć, co stoi za obcością matki, sięgną po drastyczne środki. 

Kiedy Rebecca opuściła rodzinny dom, myślała, że wraz z nim pozostawiła za sobą lęki z dzieciństwa. Dorastając, nigdy nie miała całkowitej pewności, co było prawdziwe, a co nie, zwłaszcza kiedy gasły światła. Teraz jej młodszy brat, Martin, jest świadkiem tych samych niewyjaśnionych i przerażających sytuacji, które kiedyś wystawiały na próbę jej zdrowie psychiczne i zagrażały bezpieczeństwu. Przerażająca istota w tajemniczy sposób związana z matką rodzeństwa, Sophie, ponownie pojawiła się w ich życiu. Tym razem jednak, w miarę jak Rebecca zbliża się do odkrycia prawdy, nie ma wątpliwości, że ich życiu zagraża niebezpieczeństwo... zwłaszcza Kiedy gasną światła.

Witajcie 

Witajcie

Okładka: Zysk i S-ka